ฉากเริ่มต้นด้วยพระเอกของเรา “เด่นชัย” (เต๋อ ฉันทวิชช์ ธนะเสวี) พนักงานไอทีบริษัทอาหารแห่งหนึ่ง เป็นมนุษย์ผู้ไม่เคยมีตัวตนในสังคมหรือแม้กระทั่งเพื่อนร่วมงาน และก็ดูเหมือนว่าจะสะท้อนบุคลิกของคนสายอาชีพนี้ ที่มักคลุกคลีกับคอมพิวเตอร์มากกว่าการสร้างสัมพันธ์กับเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน
เด่นชัย เป็นคนที่พูดตรงโกหกไม่เก่งและอันที่จริงก็ดูไม่ค่อยน่าคบหาเท่าไหร่นัก (ถึงแม้ลึก ๆ แล้วเขาจะนิสัยดีก็ตาม) ด้วยอารมณ์และความรู้สึกแบบนี้ ทำให้ตรงใจกับผู้ชายโสดหลายคน … ว่านี่มันกู นี่มันชีวิตกูชัด ๆ
ต่อด้วยนางเอก “นุ้ย” สาวการตลาดที่มีมนุษยสัมพันธ์ดี จนทำให้เด่นชัยไปเผลอตกหลุมรักเข้าตอนซ่อมปริ้นเตอร์ให้ พร้อมทั้งอธิบายเรื่องปีปฏิทินปี Tick-Tock (อันนี้คนไอทีน่าจะพอเข้าใจ) แน่นอนว่าในฐานะ หมามองเครื่องบิน ตัวเด่นชัยเองก็ได้แต่มองห่าง ๆ พร้อมกับเฝ้าดูตามสไตล์คนแอบรัก … เห้ย! นี่มันชีวิตกู (อีกแล้ว)

เนื้อเรื่องสั้นต่อจากนั้นดำเนินต่อไปอย่างรวดเร็ว เมื่อบริษัทได้พาพนักงานทั้งหมดไปเที่ยวฮกไกโด เด่นชัยบังเอิญได้ขอพรกับระฆังอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งว่า “ขอให้ได้เป็นแฟนกับนุ้ย แค่วันเดียวก็ยังดี” และแล้วไม่ว่าด้วยปาฏิหาริย์หรือบังเอิญก็ตาม นุ้ยได้ประสบอุบัติเหตุจากสกีจนทำให้มีอาการความจำเสื่อมชั่วคราว (TGA) โดยจะลืมเรื่องราว 3 ปีที่ผ่านมา แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นอาการจะเป็นแค่วันเดียว
แค่วันเดียว … หรือตั้งวันนึง
ตามเนื้อเรื่องก็คือเด่นชัยพยายามโกหกว่าเป็นแฟนนุ้ย (แน่นอนว่านุ้ยเองก็จำไม่ได้ แต่ก็ต้องจำยอมรับสภาพ) ในฝั่งของนุ้ยนั้นเด่นชัยก็เป็นแค่คนแปลกหน้า แต่ในฝั่งของเด่นชัยผู้หญิงตรงหน้าคือคนที่เขาฝันมานาน และโอกาสแบบนี้ทั้งชีวิตคงมีแค่ “วันเดียว” เป็นคำถามให้กับคนดูว่าวันหนึ่งถ้าเราเป็นแฟนกับคนที่แอบชอบได้
ความพยายามของเด่นชัยจะออกแนวไปทาง จีบสาวอย่างไรด้วยเวลาเพียงวันเดียวมากกว่า (อย่าลืมว่าสำหรับนุ้ยแล้วเขาคือคนแปลกหน้า) เนื้อเรื่องดำเนินไปค่อนข้างเร็ว หากคุณชอบหนังรักใส ๆ เรื่องนี้อาจไม่ค่อยตรงนัก แต่หนังเรื่องนี้สะท้อนความ Real ในโลกแห่งความเป็นจริงมากกว่า