‘ไวน์’ เก้งน้อยหอยสังข์ถูกตี๋ที่กิ๊กกันทิ้งไปเพราะเค้า ‘ไม่ใช่เกย์’ (แล้วที่เพิ่งซะด๊วบกันไปตะกี้คือ?) แถมโดนแก๊งเพื่อนแมนๆเตะบอลครัชหลอกให้ไปรอเก้อที่ชั้นสูงของตึกร้าง กว่าจะรู้ตัวว่าโดนเทก็ดึกดื่น สะอึกสะอื้นจนได้ยินเสียงประหลาดขอความช่วยเหลือจากมุมมืด สาวไวน์ผู้ไร้ซึ่งตรรกะใดในการดำรงชีวิตก็เดินหน้าออกหาเจ้าของเสียงจนเจอ เค้าไม่ใช่ผีแต่เป็นหนุ่มน้อยหน้าตาดีนอนหิวโหย นางไวน์ตาเป็นประกายเมื่อเห็นชายปริศนาจึงวิ่งไปหาข้าวปลามาปรนเปรอ อยากรู้นักว่าถ้าเป็นคนจรจัดหน้าแย่แก่ตัวเหม็น หล่อนจะเป็นหญิงไทยใจงามแบบนี้มั้ยฮึ! /เบะปาก

หลังจากพยายามป้อนกล้วยให้ (เข้าใจเลือกอาหาร!) ปรากฏว่าผู้ชายกินอะไรไม่ได้เลยนอกจากเลือดซึ่งนางรู้ตัวจากการเลียเข่าของไวน์ซึ่งสะดิ้งจัดสะดุดล้มจนเป็นแผล หรือนายคนนี้จะเป็นแวมไพร์ทไวไลท์?! เจ้าตัวก็ตอบไม่ได้เพราะเสียความทรงจำทั้งชื่อและอดีตของตัว นางไวน์เลยถือวิสาสะตั้งชื่อให้ว่า…ไนท์ บุรุษแห่งรัตติกาล #แบทแมนสะดุ้งผักบุ้งสะเทือน
วีรกรรมทำเพื่อผัวของนางไวน์ก็ได้เริ่มต้นขึ้น ไล่ตั้งแต่พลีกายหลอกผู้ชายอีกคนให้หาคอนโดให้เพื่อจะพาไนท์มาพักฟื้นอย่างลับ ๆ จนถึงการเสาะหาเลือดมาประทังชีวิตบอยทอยคนใหม่ที่ยอมให้นาง ‘ทำอะไรก็ได้’ จนหลงหัวปักหัวปำ

ไม่กล้าเรียกว่าบทภาพยนตร์เพราะเหมือนตั้งโจทย์ในใจว่าทำยังไงให้แรง เริ่มจากคิดฉากแฟนตาซีทางเพศก่อน (ที่เค้าคงอยากแฟนเซอร์วิสกลุ่มเป้าหมาย) ทั้งจับมัด, ดูดนิ้วเท้า, โรลเพลย์ขืนใจ (‘ผมอยากโดนพี่ข่มขืนอ่ะ’ นางไวน์กล่าวไว้ ในซีเควนซ์ที่ออกอ่าวไทยไปอย่างสมบูรณ์) กะว่าให้เป็นที่พูดถึง แล้วค่อยโยงเรื่องจนกลายเป็น Soft Core Porn ที่บทอ่อนจนต้องร้องขอชีวิต
คนที่อยากไปดูฉากวู้ฮู้ของปู้จายจงคิดใหม่เพราะ ‘คืนนั้น’ ไม่มีอะไรสะกิดต่อมคันของคุณได้เลย ฉากที่ฮือฮากันก่อนหน้านี้ก็มีเท่าที่เห็นในตัวอย่าง เลิฟซีนถูกยัดมาแบบไม่จำเป็นต่อเรื่อง ไร้ความสละสลวยจนคนดูข้างเราถึงขั้นผินหน้าหนี (แต่มาเจอหน้าเรานางเลยกลับไปดูต่อ 555 เฟล)
งานกำกับภาพสุดขัดใจไร้ชั้นเชิง ทุกครั้งที่ตัวละครสนทนากล้องจะซูมโคลสอัพหน้าชนิดเห็นถึงรูขุมขนซึ่งก็ไม่ค่อยมีหรอกเพราะเม้คอัพแน่นเปรี๊ยะ หรือนี่คือเทคนิคไทอินคลินิกความงาม เผยผิวเนียนชัดแต่คนดูอึดอัดเพราะหน้าใหญ่เต็มจอ

การแสดงบทไวน์ (พงศธร ศรีปินตา) ทำให้สปีชเลส จิตตกทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มแสยะกว้างกว่า Joker จากเทรลเลอร์ Suicide Squad (หรือนี่คือคำชม?) คือเข้าใจนะว่าตัวละครมีพฤติกรรมป่วงจิต แต่การแสดงออกทางสีหน้าของน้องไม่สอดคล้องกับเหตุการณ์ที่จริง ๆ แล้วมีความซับซ้อนสูง แต่ไวน์ทำได้สุดสองขั้วคือยิ้มดีใจสุดกับเสียใจสุด ขาดความหลากหลายตรงกลางไปทำให้มิติตัวละครตื้นเขิน
หนังพยายามใช้สื่อสัญลักษณ์อย่างตรงตัว ตั้งแต่ชื่อเรื่องที่ให้ Red Wine (นางเอก) แทนสีเลือดที่ Night (พระเอก) ขาดไม่ได้ในการดำรงชีพ เป็นที่มาของ Red Wine in the Dark Night ชื่อฝรั่งของหนัง (…จ้ะ) ยาวไปถึงฉากโรแมนติก (?) เมื่อไนท์ระลึกได้ว่าเล่นกีตาร์เป็น นางไวน์ก็ออกไปคุ้ยหากีตาร์ในถังขยะเปียกกทม. ถือคติว่าถ้าเราเชื่อมั่นก็จะหามันเจอทุกอย่างหละ คุณพระ มันใช่หลอ? พีคตรงที่…นางเจอค่ะ! เอเมน แม้กีตาร์ไม่มีสายก็อย่าได้แคร์เพราะจินตนาการอันสูงส่งจะทำให้คุณได้ยินเสียงเพลงและการร้องคร่อมจังหวะอันน่าประทับใจเอง ซึ่งทั้งสองคนก็นั่งเล่นกันข้างกองขยะเพื่อสื่อถึงการเป็นส่วนเกินของสังคม #คืนนั้นเป็นหนังตรงตรง
จิจ้ามีโอกาสเข้าร่วมช่วง Q&A ในรอบพรีวิว ได้เห็นความตั้งใจของผกก. โดยเฉพาะประเด็นการรักอย่างมีสติซึ่งเป็นไอเดียที่เข้าท่าแต่ลีลาการนำเสนอมันยังไม่เข้าที ขออนุญาตแนะนำคุณพี่ให้ลองจัดจ้านอย่างมีชั้นเชิงแนว Pedro Almodovar ที่นำเสนอเรื่อง Sex, Crime & Violence ในรูปแบบ Soap Opera เผ็ดถึงเครื่องคงจะเวิร์คดี อย่าสร้างหนังจากความ ‘แรง’ แต่ไร้พ้อยท์ด้อยศิลป์เลยฮะ เพราะ ‘เนื้อหา’มีคุณค่ากว่า ‘เนื้อหนัง’ เสมอ เชื่อจิจ้าเถอะ